نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید    (1207 )                                                                 

آدرس این وبلاگ در تلگرام :   َ        

https://telegram.me/adabvaerfan

سوره 26 : شعراء ( مدنی ـ 227 آیه دارد ـ جزء  نوزدهم ـ صفحه 367 )

  ( قسمت پانزدهـــم )

مقتضــای رحمـت

( جزء نوردهم صفحه 375 آیه 192 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

وَ إِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ

   ترجمه لفظی آیه شریفه :

و راستى که این [قرآن] وحى پروردگار جهانیان است

 نگاهی ادبی و عرفانی به آیه شریفه :

کیفیّـت تنـزیـل قـرآن :

خداوند برای تشریف امّت و تعظیم قرآن ؛

آن را مانند تورات ، یک نوبت نفرستاد ؛

بلکه آن را سوره سوره و آیه آیه ،

در مدت بیست سال فرو فرستاد !

بدین نسق که بعضی از احکام آن عام ؛

و بعضی خاصّ است !

بعضی به نظمی ظاهر فرستاد ،

و بعضی به نصّ قاطع ،

بعضی مجمل و بعضی مفصّل ،

بعضی مطلق ، و بعضی مقیّد ،

بعضی محکم و بعضی متشابه ،

که اگر همه ، متشابه بودی ؛

کسی را در جهان به علم تنزیل واقف نبودی !

اگر همه ظاهر بودی ؛

کس را رتبتت علیم نبودی !

اگر همه متشابه بود ؛

خاص با عام در نادانی برابر بودی !

و اگر همه ظاهر بودی،

عامّ و خاصّ در دانائی متساوی بودی !

و راه تفصیل بر خلق بسته بدی ؛

چه ؛ خاص را با عام برابر کردن ؛

مقتضی رحمت نیست !

و عام با خاص متساوی داشتن ،

در حکمت روا نیست !

بلکه مقتضای زحمت و حکمت آن است که ؛

هرکس را بر وفق و سزای او شربتی هند ،

و بر وفق حسن سعی و کوشش او ؛

راه رسیدن او را به مقصد آسان کند . !

دل کیست که گوهری فشانَد بی تو ؟

یا تن که بوَد که مُلک رانَــــد بی تـــو ؟

والله که خِـــرَد راه ندانـــــد بی تــــو !

جان زَهــره ندارد که بمانـــــد بی تو !